Manastir Žiča se nalazi u blizini grada Kraljeva. Manastir, zajedno sa Crkvom svetog uspenja je sagradio prvi kralj Srbije, Stefan Prvovenčani. Manastir je uništen u 13. veku, ali je ponovo sagradio kralj Stefan Milutin početkom 14. veka.Prema naredbi Stefana Prvovenčanog, u ovom manastiru su krunisani budući kraljevi Srbije, te je Žiča postala mesto krunisanja sedam srpskih kraljeva – Sedmovrata.
Ovaj manastir je postao sedište autokefalne srpske arhiepiskopije, nakon sticanja crkvene samostalnosti 1219. godine. Nekoliko decenija kasnije, krajem 13. veka, Žiča je stradala od strane Tatara, posle čega je sedište arhiepiskopije prebačeno u Svete Apostole, odnosno u manastir Pećka patrijaršija u Pećkom okrugu, na Kosovu i Metohiji. Nakon toga, početkom 14. veka, kralj Milutin je obnovio Žiču.
Despot Đurađ Branković, poznat kao Đurađ Smederevac, je Žiči izdao povelju svetogorskom manastiru Esfigmenu, sredinom 15. veka. Svega par godina nakon toga, dešava se pad Srbije, kada manastir Žiča opet strada. Deceniju nakon toga, tačnije 1562. godine, mitropolit smederevski Zaharije se pojavio u Žiči koja je bila napuštena, i tada započinje obnovu monaških ćelija. Tokom 18. veka manastir je dug period bio ponovo napušten, ali je i tokom istog veka dobio krov.
Vremenom se u manastiru otvorila škola, podignute su monaške ćelije na četiri sprata, nabavljeno je zvono i tako dalje. Nakon dugog perioda napredovanja manastira, dogodilo se ponovno stradanje, između dva svetska rata. Nakon ponovne obnove, dešava se nemačka okupacija Srbije, kada je njihova vojska bombardovala i zapalila manastir, a tadašnji episkop je odveden u logor.
Dugi niz godina nakon okupacije manastir nije obnovljen. Nova obnova je čekala 1965. godinu, koja je nažalost takođe bila uzaludna, jer je manastir stradao opet 1987. godine, zbog zemljotresa. Nakon toga, Milka Čanak-Medić rukovodila je obnovom manastira. Radovi su bili obimni, ali se trud isplatio. Manastir je povratio autentičan izgled poput onog iz XIII veka.
